فضایی، حمل و نقل پیشرفته

سیناپرس: سازمان فضائی شوروی در پروژه ای ویژه که در دهه های ۷۰ و ۸۰ میلادی به صورت سری پیگیری می شد در تلاش بود تا نمونه شاتل های آمریکائی را بسازد. این شاتل تنها یک ماموریت در سال ۱۹۸۸ داشت و سپس فعالیت پروژه در سال ۱۹۹۳ برای همیشه متوقف شد.

سازمان فضائی روسیه یکی از قدیمی تری مراکز جهان در زمینه اکتشافات فضائی و پژوهش های این حوزه محسوب می شود که سابقه فعالیت آن به چند دهه پیش باز می گردد. این سازمان دارای تعداد زیادی مراکز پژوهشی و چند مرکز ویژه پرتاب راکت های ماهواره بر در کشور روسیه و برخی دیگر کشورها از جمله قزاقستان است. در این میان یکی از پایگاه های فضائی این کشور برای سال ها متروکه باقی مانده و شرایط در آن به همان صورت چند دهه پیش حفظ شده و هیچ تغیری نکرده است.

تا کنون هیچ خبرنگار و فرد غیرمرتبطی اجازه ورود به این پایگاه را نداشت تا اینکه یک عکاس به نام رالف میربس Ralph Mirebs توانست مجوزهای لازم را برای بازدید و عکسبرداری از این مرکز پژوهش های فضائی مربوط به شوروی سابق که در آن عملیات ویژه ساخت شاتل فضائی روسیه پیگیری می شد، کسب کرده و تصاویر بی نظیری از این مرکز تهیه کند. این مرکز پژوهشی سری در بایکونور قزاقستان واقع شده و تمامی تجهیزات آن متعلق به دهه ۷۰ و ۸۰ میلادی هستند.

بر اساس اطلاعات منتشر شده در این رابطه، پروژه ساخت شاتل های فضائی شوروی با قابلیت انجام ماموریت های متعدد در سال ۱۹۷۴ میلادی آغاز شده و پس از این که تنها یک ماموریت فضائی بدون سرنشین توسط این شاتل ها در سال ۱۹۸۸ انجام گرفت، پروژه در سال ۱۹۹۳ میلادی به طور کامل متوقف شد. سازمان فضائی شوروی در این پروژه که با نام پروژه بوران Buran شناخته می شد، نمونه مشابه شاتل های فضائی سازمان ناسا را ساخته و گفتنی است که شاتل های روسی قابلیت استفاده چندباره را داشتند اما پس از انجام ماموریت K1 که طی آن این شاتل فضائی با موفقیت به مدار زمین اعزام شده و به پایگاه بازگشت، هیچگاه دوباره مورد استفاده قرار نگرفت. این پروژه را می توان نوعی رقابت شدید بین شوروی و آمریکا محسوب کرد که در آن دانشمندان شوروی تلاش می کردند تا نمونه ای بهتر از شاتل های آمریکائی را بسازند. این پروژه، بزرگترین و پر هزینه ترین پروژه سازمان فضائی شوروی در تاریخ حیات حکومت کمونیستی سابق در روسیه محسوب می شود. این شاتل فضائی در تاریخ ۱۵ نوامبر سال ۱۹۸۸ با موفقیت از سکوی OK-1K1 در پایگاه فضائی بایکونور به مدار زمین اعزام شده و با مهندسی دقیق و برنامه ریزی کاملا محاسبه شده، پس از انجام ماموریت خود به پایگاه بازگشت. بر اساس اسناد باقی مانده، یک راکت فضاپیمای انرجیا Energia این شاتل را به مدار زمین منتقل کرده و دوبار به دور کره زمین چرخید و پس از ۲۰۶ دقیقه به پایگاه بازگشت در حالی که تنها ۲۰۶ قطعه از مجموع ۳۸۸ هزار سرامیک ویژه حرارتی نصب شده روی این شاتل در ماموریت فوق، آسیب دیده و سیستم فرود خودکار این شاتل نیز با موفقیت عمل کرد.

امروزه نمای بیرونی این ساختمان کاملا گویای متروکه بودن و عدم استفاده از این مجموعه بوده و در فضای داخلی آن نیز تمامی تجهیزات، شاتل فضائی بوران و سیستم های کنترل عملیات، خاک گرفته و زنگ زده باقی مانده اند.