فضایی، حمل و نقل پیشرفته

 به‌گفته راماکریشنا پودیلا (Ramakrishna Podila)، پژوهشگر این پروژه، شاید این باتری‌ به‌زودی در ماهواره‌های آمریکایی به‌کار رود.

در باتری جدید به‌جای لایه‌های متعدد گرافیت، از لایه‌هایی متشکل از نانولوله‌های کربنی موسوم به باکی‌پیپر (Buckypaper) استفاده می‌شود که بین آن‌ها نانوذرات سیلیکون وجود دارد. صفحات متشکل از نانولوله‌های کربنی یک ساختار شبه سه‌بعدی را شکل می‌دهند که موجب می‌شود نانوذرات سیلیکون حتی پس از ۵۰۰ چرخه شارژ و تخلیه شارژ، به‌صورت الکتریکی به‌هم متصل بمانند. این وضعیت موجب کاهش مقاومت الکتریکی ناشی از خرد شدن نانوذرات سیلیکونی می‌شود.

استفاده از این فناوری برای ساخت باتری علاوه‌بر اینکه موجب افزایش ظرفیت ذخیره‌سازی توان الکتریکی می‌شود، امکان شارژ باتری را با جریان بالاتر و در نتیجه با سرعت بیشتر فراهم می‌کند. پودیلا عنوان می‌کند: «بیشتر ماهواره‌ها قدرت خود را از خورشید می‌گیرند؛ اما ماهواره‌ها باید بتوانند انرژی را برای زمانی که در سایه زمین قرار دارند، ذخیره کنند. ما باید باتری‌هایی بسازیم که تا حد امکان سبک باشند؛ چرا که هر چه وزن ماهواره بیشتر شود، هزینه مأموریت نیز افزایش خواهد یافت.»/اسپاش