فضایی، حمل و نقل پیشرفته

به گزارش ستاد توسعه فناوری های حوزه فضایی، حمل و نقل پیشرفته معاونت علمی و فناوری ریاست جمهوری به نقل از اسپاش، این ماهواره موسوم به گائوفن-۱۳ روز یکشنبه ۱۱اکتبر (۲۰مهر) ساعت ۱۶:۵۷ به‌وقت گرینویچ از پایگاه فضایی ژیچانگ (Xichang) در جنوب غربی چین به فضا پرتاب شد. گائوفن-۱۳ مانند سایر ماهواره‌های گائوفن، تحت برنامه دولتی «سامانه رصد زمین با وضوح بالای چین» (China High-definition Earth Observation System به‌اختصار CHEOS) به فضا پرتاب شده‌ است. برنامه CHEOS در سال ۲۰۱۰ توسط دولت چین و به‌منظور ارتقای قابلیت‌های سامانه رصد زمین این کشور به‌تصویب رسید.

از ماهواره گائوفن-۱۳ اطلاعات چندانی منتشر نشده، اما گمان می‌رود شبیه به ماهواره گائوفن-۴ باشد. گائوفن-۴ تا پیش از این پرتاب تنها ماهواره سری گائوفن بود که مدار ژئو قرار داشت. سایر ماهواره‌های این سری در مدار لئو قرار گرفته‌اند. گائوفن-۴ با وزنی معادل ۴۶۰۰ کیلوگرم و طول عمر ۸ سال توسط آکادمی فناوری فضایی چین(CAST) ساخته شده است. هدف از پرتاب این ماهواره‌ها به‌طور کلی گردآوری داده‌های تقریباً در لحظه و در همه نوع شرایط آب و هوایی برای مقاصد غیرنظامی عنوان شده؛ داده‌هایی که گفته می‌شود عمدتاً برای مقاصد نقشه‌برداری از زمین، برنامه‌ریزی شهری، طراحی شبکه‌های جاده‌ای، کشاورزی و همچنین امدادرسانی در شرایط بلایای طبیعی مورد استفاده قرار می‌گیرند.

لانگ مارچ-۳بی که در این مأموریت از آن استفاده شد، یک ماهواره‌بر سه مرحله‌ای است که قابلیت چهار مرحله‌ای شدن را نیز دارد. این ماهواره‌بر توسط آکادمی فناوری حامل‌های فضایی چین (CALT) ساخته شده و با وزنی بالغ بر ۴۲۵ تن، قادر به حمل ۱۱.۵ تن محموله به مدار لئو و ۲ تن محموله به مدار ژئو است. لانگ مارچ-۳بی دارای طول کلی ۵۴.۸ متر بوده، قطر مراحل اول و دوم آن ۳.۳۵ متر و قطر مرحله سوم آن ۳ متر است. ماهواره‌بر مذکور که دارای یک نسخه پیشرفته‌ موسوم به لانگ‌مارچ-۳بی.‌ای نیز می‌باشد، نخستین بار در سال ۱۹۹۶ به فضا پرتاب شد و با احتساب این عملیات تاکنون ۷۰ مأموریت را به‌انجام رسانده که در ۴ مورد آن ناموفق عمل کرده است. لانگ مارچ-۳بی از دی متيل هيدرازين نامتقارن (UDMH) و دی‌نیتروژن تتراکسید (Dinitrogen tetroxide) به‌عنوان سوخت بهره می‌برد و هر عملیات پرتاب آن بالغ بر ۷۰ میلیون دلار هزینه دربردارد.

پایان پیام