پرتاب حامل فضایی از هواپیما برای انتقال محموله به مدارهای بالاتر از لئو ممکن می‌شود
به گزارش ستاد توسعه فناوری های حوزه فضایی، حمل و نقل پیشرفته معاونت علمی و فناوری ریاست جمهوری به نقل از اسپاش، این مرحله فوقانی به‌عنوان پیشران الکتریکی خورشیدی عمل می‌کند و در پرتاب‌های افقی حامل لانچر وان (LauncherOne) شرکت آمریکایی ویرجین اوربیت (Virgin Orbit) به مدار لئو، برای انتقال محموله به مدارهای ژئو و مدارهای بالاتر از آن مانند مدار ماه و مریخ استفاده می‌شود. ابزار یادشده که تحت برنامه SBIR (سرواژه Small Business Innovative Research) ناسا برای حمایت از شرکت‌های کوچک طراحی می‌گردد، قادر به حمل ۱۸۰ کیلوگرم محموله به مدار ژئو و ۱۵۰ کیلوگرم محموله به مدار ماه خواهد بود. حامل فضایی پگاسوس (Pegasus) شرکت (Northrop Grumman) که آن هم از هواپیما پرتاب می‌شود، تاکنون قادر به حمل محموله تا مدارهای بالاتر از لئو نبوده است.
مقامات ویرجین اوربیت می‌گویند تقاضاهای فراوانی برای انتقال محموله به مدار ژئو و حتی مدار ماه و مریخ وجود دارد. این شرکت سال گذشته میلادی از ارسال ماهواره‌های کوچک یک شرکت لهستانی به‌سوی مریخ در سال ۲۰۲۲ خبر داده بود. ویرجین اوربیت در تلاش برای پرتاب لانچر وان از هواپیماست که البته مدتی پیش در اولین مأموریت خود برای این منظور ناکام ماند. حامل فضایی مذکور از هواپیمای اصلاح‌شده بوئینگ ۷۴۷ این شرکت موسوم به «دختر کیهانی» (Cosmic Girl) در آسمان رها می‌شود.
لانچر وان یک پرتابگر دو مرحله‌ای است که قبل از پرتاب توسط هواپیمای حامل تا ارتفاع ۳۵ هزار پایی بالا برده می‌شود و بدین وسیله از محدودیت‌های آب و هوایی و محدودیت‌های دیگری که معمولاً گریبان‌گیر پایگاه‌های پرتاب می‌شود، می‌گریزد. موتور سوخت مایع این پرتابگر، پس از جدایی از هواپیما فعال شده و نیرویی معادل ۷۳۵۰۰ پوند تراست تولید می‌کند. موتور مرحله دوم آن نیز با نیروی پیشران ۵۰۰۰ پوند، ماهواره را در مدار قرار می‌دهد. پرتابگر لانچر وان بسته به محل پرتاب آن می‌تواند یک محموله ۳۰۰ یا ۴۰۰ کیلوگرمی را در مدار خورشید آهنگ قرار دهد.
ناسا برنامه SBIR را طی سه فاز طرح‌ریزی کرده است. فاز اول که طی آن طرح‌های پیشنهادی توسط شرکت‌ها برای تخصیص بودجه، به‌میزان حداکثر ۱۲۵ هزار دلار برای هر طرح، برای مدت ۶ ماه انتخاب می‌شوند. این مرحله بر ارزیابی صلاحیت‌های علمی، فنی، تجاری و امکان‌سنجی طرح پیشنهادی تمرکز دارد. در فاز دوم، شرکت‌ها طرح‌های خود را توسعه داده، آزمایش کرده و به ناسا تحویل می‌دهند. قراردادهای این فاز با حداکثر اعتبار ۷۵۰ هزار دلار برای ۲۴ ماه ادامه دارد. در فاز سوم نیز تجاری‌سازی فناوری‌ها و خدماتی صورت می‌گیرد که از مراحل قبل تأیید شده‌اند. قراردادهای این فاز از منابع دیگری غیر از برنامه SBIR تأمین می‌شود. اگزوترا نیز برای طراحی این پروژه ۱۲۵ هزار دلار از ناسا دریافت کرده است.
پایان پیام/
