فضایی، حمل و نقل پیشرفته

همیشه به ما یاد داده شده است که هیچ محدودیتی برای تعیین هدف و نقاط مختلف برای رسیدن وجود ندارد ولی از نظر علمی به نظر می رسد که این امر با واقعیت کاملا در تضاد است زیرا انسان تنها می تواند بخش بسیار اندکی از جهان هستی را مورد مکاشفه فیزیکی قرار بدهد.

انسان از نظر علمی تنها می تواند به گروه محلی کهکشانی خود دسترسی داشته باشد که از کهکشان راه شیری، کهکشان آندرومدا و نزدیک به 50 کهکشان کوچک تشکیل شده است. این اندازه برابر با محیط 10 میلیون سال نوری است و با یک محاسبه علمی می توان گفت که این بخش برابر با 0.00000000001 ابعاد کل جهان هستی است.

موضوع مربوط به فناوری امروزی و عدم طراحی دستگاه هایی که با سرعت نور حرکت کنند نیست بلکه ماجرا پیچیده تر از این است که بتوان آن را به واسطه فناوری حل کرد. انسان از نظر علمی تنها می تواند به گروه محلی کهکشانی خود دسترسی داشته باشد که از کهکشان راه شیری، کهکشان آندرومدا و نزدیک به 50 کهکشان کوچک تشکیل شده است. این اندازه برابر با محیط 10 میلیون سال نوری است و با یک محاسبه علمی می توان گفت که این بخش برابر با 0.00000000001 ابعاد کل جهان هستی است.

علت این امر را باید در ماده تاریک جستجو کرد زیرا این ماده که هنوز ماهیت آن برای بشر شناخته شده نیست، موجب می شود تا جهان هستی در حال گسترشی سریع باشد و به همین دلیل نیز علیرغم عملکرد جاذبه در محیط داخلی گروه های محلی و کهکشان ها و منظومه ها، عملا خارج از آنها شاهد دور شدن گروه های کهکشانی از یکدیگر هستیم.

به این ترتیب می توان گفت که حتی اگر انسان ها به فناوری هایی دست پیدا کنند که بتواند آنها را با سرعت بسیار بالا به سوی کهکشان های دیگر رهنمون شود، باز هم سرعت گسست جهان هستی به اندازه ای بالا است که انسان هیچگاه نخواهد توانست محیطی خارج از گروه محلی کهکشانی خود را تجربه کند.

دانشمندان پیش بینی می کنند که در آینده، عملکرد معکوس جاذبه داخلی گروه های محلی و دافعه ای که موجب گسترش جهان می شود، موجب خواهد شد که کهکشان های راه شیری و اندرومدا با یکدگیر تلفیق شوند و در عین حال نیز کهکشان یاد شده به قدری از سایر اجرام آسمانی دور شود که آنها دیگر برای انسان ها قابل رویت نباشند و به این ترتیب انسان های آینده از علم امروزی ما و چیزی که قادر به مشاهده آن هستیم بی خبر خواهند بود.