فضایی، حمل و نقل پیشرفته

بسیار شنیده ایم و خوانده ایم که روابط عمومی تنها خبر و گزارش نویسی و مصاحبه یا برگزاری مناسبت های مذهبی نیست، روابط عمومی مغز متفکر سازمان است، حالا سئوال اصلی اینجاست مغزهای متفکر سازمانها در دوران کرونا (طی دو ماهه اخیر) چه کرده اند؟ تا چه میزان تأثیر گذار بوده اند؟

بیایید کمی رو راست باشیم , آیا با اخباری که از توزیع مواد ضد عفونی و دست کش و ماسک منتشر کرده ایم یا بنرها و استندهای اطلاع رسانی سازمانی یا مطالبی که در فضای مجازی منتشر کرده ایم , وظیفه مان تمام شده است ؟ آیا  وظیفه ما در همین حد است ؟

صراحتاً باید گفت: اینها جزء وظایف اولیه ما بوده است، مگر نه اینکه 27 اردیبهشت ماه که می شود و روز روابط عمومی در دو خط اول تبریکات نوشته می شود: این روز مبارک تان باشد که فکور هستید  و ایده پردازی می کنید.

 سئوال اول : سوال راحتی است ولی جواب سخت و پیچیده ای بالتبع خواهد داشت "چقدر مؤثر بوده ایم؟" کمی پرسش را بازتر کنیم تا به سوالات جزیی تر و فرآیندی برسیم.

 به واقع در فضای اطلاع رسانی متناقض دستگاههای مختلف , ما  روابط عمومی ها چقدر مؤثر بوده ایم و این تاثیر گذاری در این 4سطح:/ 1- اطلاع رسانی 2- بهبود روابط صحیح درون سازمانی بر اساس طرح فاصله گذاری اجتماعی هوشمند 3- رفتار مدیران 4- هم بستگی سازمانی / چگونه بوده است ؟.

 صراحتاً بیایید فکر کنیم به جواب این 4 پرسش: شاید بحران کرونا , ظرفیت بالقوه روابط عمومی ها را بالفعل کند و جایگاه آنها را ارتقا دهد.

مطمئن باشید پس از کرونا علی رغم تمام تبعات اقتصادی , فرهنگی و اجتماعی اش و به چالش کشیده شدن بسیاری از مفاهیم زندگی و جامعه شناسی و فلسفی این سئوالات را ضمیر ناخودآگاه ما مجدد خواهد پرسید، اما شاید آن زمان متاسفانه تعدادی از مدیران و همکاران مان از میان ما رفته باشند و عدم حضورشان قلبمان را به درد آورد , این مساله عجیب و دور از ذهن نیست.  

ما روابط عمومی ها می دانیم که روابط عمومی مشخصاً دو قسمت کاری عمده بزرگ  یعنی روابط درون سازمانی و روابط برون سازمانی را پوشش می دهد .

سوال بعدی این است :در روابط درون سازمانی آیا در ستاد بحران کرونای سازمان فعال هستیم؟ آیا توانسته ایم مدیران مان را به پوشیدن دست کش و زدن ماسک راضی کنیم؟

چقدر از همکاران شنیده ایم چرا فلان مدیر رعایت نمی کند؟ چقدر با این نگرانی ها مواجه بوده ایم و جوابی نداشته ایم ؟

مگر نه اینکه وظیفه ما تحلیل رفتارها و گفتگوهای درون سازمانی است، چقدر به مدیرانمان منتقل کرده ایم که همکاران شاکی هستند و  شما به عنوان شهروند باید رعایت کنید، از آن مهم تر آیا  خودمان رعایت می کنیم؟

به صف مقدم سازمانهایمان رفته ایم؟ به دبیرخانه، به میزخدمت، به حوزه املاک و حقوقی، درد دل های شان را چقدر منعکس کرده ایم؟ آیا از مدیرانمان مراقبت می کنیم؟ آیا حواسمان هست که رییس سازمان روزی 20 کارتابل را با دست کش یا بدون دست کش امضاء می کند؟

امروز ما بیش از همیشه مسئول روابط درون سازمانی مان هستیم، پزشک اداره کل اگر قبلاً هفته ای یک بار در سازمان حاضر می شد , حالا باید برای امنیت روان و حفظ همبستگی سازمانی هفته ای دو یا سه بار در محل کار حاضر شود، غربالگری های ماهانه باشد , ضد عفونی ها هم همین طور و.....

یادمان نرود در فاصله گذاری هوشمند، نقش هوشمندی را در سازمانها روابط عمومی ها بازی می کنند، آگاهی بخشی و اعتماد سازی سبب افزایش سرمایه اجتماعی درون سازمانی خواهد شد، این همان چیزی است که اگر با صداقت همراه باشد برگ برنده ادارات کل خواهد بود. صادقانه به همکارانمان بگوییم تا این حد می توانیم به لحاظ مالی در پاکسازی و ضد عفونی محیط های اداری سازمان هزینه کنیم، صادقانه به همکارانمان بگوییم خودتان باید بیش‌تر رعایت کنید، ایرادی ندارد که نیروهای خدماتی دو ماه چای روی میزها برای کارشناسان یا مدیران نبرند، برای حفظ سلامت به همکاران بگوییم خودتان فعال شوید، حتی در هزینه ها کمک کنید.

خودتان هم ماسک و دست کش بخرید ومراقب سلامتی تان باشید . به ارباب رجوع توضیح بدهیم که نگران نباشند و کارشان در دست پی گیری است و پاسخگو باشیم , محدودیت حضور ارباب رجوعان را روابط عمومی ها باید با اطلاع رسانی صحیح شفاف توضیح بدهند.

اما سوال آخر: در حوزه خدمات الکترونیک چه کرده ایم ؟چالش ها چیست ؟ و آیا  زمانه پاندمی کرونا زمانه آن نیست که مناسبات اداری هم همچون مناسبات اجتماعی وارد فاز تغییر و تحول شود؟

* رییس اداره ارتباطات و اطلاع رسانی راه و شهرسازی استان تهران