قسمت سوم: بینات – نشانه ها
قرآن کتاب هدایت است. با نزول آن دنیایی جدید در مقابل چشمان مردم باز شد. اندیشه ها را فرا آورد. شعله هائی از ایمان را در دلها برافروخت. محرومیت ها را از میان برد. راه های صحیح بهره برداری از لذات مادی و معنوی را به روی همه باز کرد. سنگرها و حصارهای ستم مستکبرین را فرو ریخت. کلبه نشینان و بندیان ذلت زده را سربلند و آزاد کرد. بانگ الله اکبر، دل و جان مظلومین را به سوی ماذنه ها و مساجد کشاند و در مساجد بود که احکام الهی یکی پس از دیگری به مردم گفته شد، تا آنها هدایت شوند.
اعمال مردم از تولد تا مرگ از سوی پیامبر اعظم (ص) و ائمه معصومین علیهم السلام، به آنها گفته شد تا برای مرگی زیبا و جهت حضور در دنیای بعد از مرگ روسفید و سربلند آماده شوند.
مصلحت و حکمت برای خلقت این بود که انسان برای بهترین شدن، خدا را بشناسد
به همان اندازه که بخواهی بیشتر خدا را بشناسی باید علم و دانش بیشتری بیاموزی. چگونه می توانیم به این فهم نائل شویم؟!
برای رسیدن به این مقام (شناخت خداوند)، راه هایی وجود دارد که یکی از آنها می تواند شناخت مخلوق باشد. عظمت و پیچیدگی و رازهایی که در خلقت است، انسان را که بدون حضور انواع حجاب می خواهد فکر کند و تصمیم بگیرد، به راحتی به سمت این شناخت رهنمون می سازد.
یکی از مخلوقات خداوند، خلق جهان بی نهایت بزرگ است که در قرآن، خلقت آن از خلقت انسان، بزرگتر عنوان شده است.
لذا بر همه ما لازم است تا به این حوزه از دانش آگاهی پیدا کنیم تا به عظمت خالق و در نتیجه به مقام « لیعبدون و لیعرفون» نائل آئیم.
به کلمه «بینات» و به آن بخش از آیات که به نشانه های خلقت اشاره دارد و بارها در قرآن از آن یاد شده است باید بیشتر توجه نمود. زیرا می تواند نشانه های مادی و معنوی ای در جهان خلقت برای انسان و مؤمنین باشد تا بشر را نسبت به شناخت بیشتر خداوند سبحان رهنمون سازد.