فضایی، حمل و نقل پیشرفته

به گزارش گجت نیوز، فضاپیمای چینی شنژو ۱۱ (Shenzhou 11) به همراه جینگ هایپنگ (Jing Haipeng)، فرمانده عملیات و مهندس چن دونگ (Chen Dong) در ساعت ۵:۵۹ صبح روز شنبه به وقت گرینویچ به زمین نشست. این فضانوردان در روز ۱۷ اکتبر بر روی موشک لانگ مارچ ۲F به فضا اعزام شدند و به مدت یک ماه در آزمایشگاه مدارگرد تیانگونگ ۲ (Tiangong) حضور داشتند و آزمایشات و تجربیات علمی بسیاری را انجام دادند. تیانگونگ در زبان چینی به معنای قصر بهشت است.

موفقیت ماموریت فضاپیمای سرنشین دار شنژو ۱۱ نزد مقامات چینی از اهمیت ویژه‌ای برخوردار است و کارشناسان آن را نقطه عطف برنامه‌ی فضایی چین برای پشتیبانی از اقامت طولانی‌مدت در فضا می‌دانند. سرنشینان شنژو ۱۱ در تیانگونگ ۲، فناوری‌های کلیدی مورد نیاز برای آماده‌سازی و ارسال ماژول ایستگاهی بزرگ‌تر به فضا را آزمایش کردند. قرار است این ایستگاه فضایی جدید در بین سال‌های ۲۰۱۸ تا ۲۰۲۲ ساخته و بهره‌برداری شود.

هایپن و دونگ دوره‌ای ۳۰ روزه را در کابین تجربی ماژول آزمایشگاهی تیانگونگ ۲ سپری کردند و آزمایشات علمی گوناگونی را انجام دادند. فضانوردان در ۶ روز از هفته و روزانه ۸ ساعت بر روی تحقیقات مختلف در زمینه‌ی فیزیولوژی انسان، رشد گیاهان و نمایش‌های فنی از جمله ملاقات با فضاپیما و عملیات الحاق با ایستگاه کار می‌کردند.

آنها همچنین ماهواره کوچکی به نام بانژینگ ۲ (BanXing) را در فضا مستقر کردند. این ماهواره توسط آکادمی فناوری پرواز فضایی شانگهای ساخته شده بود و ۴۰ کیلوگرم وزن داشت. ماهواره‌ی بانژینگ ۲ با دوربین ۲۵ مگاپیکسلی خود، تصاویری با وضوح بالا را از آزمایشگاه تیانگونگ ۲ ثبت خواهد کرد.

انتخاب فضانورد برای ماموریت فضایی بعدی چینی‌ها در سال ۲۰۱۷ انجام می‌شود و فضانوردانی از میان خلبانان نیروی هوایی، مهندسان فضا و کارکنان فنی در حوزه‌های مرتبط با هوافضا برگزیده خواهند شد.

برنامه فضایی چین از دهه ۹۰ میلادی و با پرتاب فضاپیمای بدون سرنشین شنژو در نوامبر سال ۱۹۹۹ آغاز شد و ماموریت شنژو ۵ در اکتبر سال ۲۰۰۳ اولین پرواز فضایی سرنشین دار این کشور بود و یانگ لیوی نخستین فضانورد چینی حاضر در فضا و اسطوره فضانوردی این کشور محسوب می‌شود. فضاپیمای شنژو ۱۰ نیز آخرین پرواز فضایی پیش از شنژو ۱۱ بود که در ژوئن ۲۰۱۳ به فضا ارسال شد.

فضاپیمای سرنشین دار شنژو ۱۱ در حدود ۸.۱ تن جرم داشته و از یک ماژول مداری، یک ماژول بازگشت و یک ماژول مهندسی تشکیل شده است. این فضاپیما در خاک چین ساخته شد و از کپسول فضایی سایوز روسیه الهام گرفت.

آزمایشگاه فضایی تیانگونگ ۲ نیز یک ماژول ۱۰.۴ متری به قطر ۳.۳۵ متر است که با جرم ۸.۵ تنی خود، توانایی اسکان دو فضانورد به مدت یک ماه را دارد.